قسمت هشتم خاطرات نازنین

(از این که این قسمت کم هستش شرمنده ولی خب این قسمت ادامه ی قسمت قبله که اگه پشت اون میومد قسمت قبل رو بزرگ تر نشون میداد خیلی بزرگ تر...)




فصل اول:خاطرات دانشگاه

قسمت هشتم:حادثه(2)

******************

\از زبان امید/

به بچه ها گفتم جمع کنید بریم باید برم دنبال نازنین...

همه مثل برق سوار ماشین شدن از ترس حتی فکر هم نمیکردند کجا باشن بهتره...نکنه این یه لرزه کوچیک بوده و زلزله اصلی هنوز توراهه؟...شماره نازنین رو گرفتم بازم خاموش بود...خدایا...همونطور که بی هدف تو خیابونای تهران چرخ میزدم یه چشمم هم به گوشیم بود...خدایا نازنین رو بهم سالم برگردون...اعصابم به هم ریخت کنار خیابون وایسادم دوباره رادیو ماشین رو روشن کردم....گوینده رادیو اعلام کرد:

"تا کنون حدود 12500 نفر از مجروحان به بیمارستان منتقل شدند که 150 نفر از آنها جانباختند و حال بیش 6000 نفر وخیم گزارش شده است"

استرسم زیاد شد...خیلی زیاد دیگه کنترلم دست خودم نبود....خواستم راه بیوفتم....علی فهمید نزاشت دنده رو جا بزنم....صدای گوشیم بلند شد....خدایا یعنی نازنینه؟....خودشه...جواب دادم:بلند گفتم الو نازنین خودتی؟کجایی نگرانت شدم؟چرا جواب نمیدی؟

صدای پشت گوشی ناشناخته بود...دستام یخ کرد:سلام؛ایشون به علت ترس زیاد قند خونشون پایین افتاده و منتقل شدن بیمارستان اتفاق خاصی نیوفتاده...تا چند ساعت دیگه هم مرخص میشن...

با استرس غلیظی گفتم:میتونم با خودشون صحبت کنم؟

-نه بعد از این که از خانوادش نشونی گرفتیم بهشون آرامبخش تزریق کردیم تا حالشون بیاد سر جاش الان خواب هستن...خدانگه دار

پامو گزاشتم رو گاز...تو اون ترافیک مگه میشه از خیابونای شهر مخصوصا منتهی به بیمارستانا گذشت!؟

صدای علی بلند شد:امید کجا داری میری؟تلفن کی بود؟

داد زدم:هیچی نگو فقط بزار سریع برم...

از قیافه و حال و احوالم ترسید؛بلندتر از من داد زد:امید ما رو به کشتن میدی لااقل بگو کجا میری من بشینم پشت فرمون...

خون به مغزم نرسید پامو گذاشتم روی پدال گاز و خواستم حرفی بزنم که صدای جیغ ندا بلند شد و گفت:امید تو را خدا همه رو به کشتن میدی این چه وضع رانندگیه؟

خواستم جوابشو بدم که یه گربه پرید جلو ماشین زدم رو ترمز فرمونو چرخوندم به سمت کنار ماشین صاف خورد به تیر برق شیشه شکست ریخت تو ماشین...ماشین کاملا نابود شده بود...علی سریع پیاده شد چیزیش نشده بود...در حد دو سه تا خراش کوچیک...اونایی هم که عقب نشسته بودن صحیح و سالم...ولی من؟به خودم اومدم از سرم داشت خون میرفت...من با سر رفته بودم تو شیشه...پهلوی چپم درد میکرد...یاد حرفای علی و ندا افتادم...چرا...چرا یه لحظه فکر نکردم دارم چی کار میکنم؟علی زنگ زد اورژانس گوشیم زنگ خورد...کیه تو این گرفتاری؟...نگاه کردم مامان نازنین....جواب دادم

-سلام

--سلام خوبید اخبار گفت زلزله اومده

نگران حرف میزد ولی من از شدت درد نمیتونستم حرف بزنم

--چرا حرف نمیزنی نکنه...؟

با حالتی که درد توش نهفته بود صدامو آزاد کردم

-نگران نباشین...نازنین قندش افتاد از ترس دیگه مشکلی نبود

--امید...پس چرا صدات اینجوریه

-راستش....راستش...

--بگو دیگه نصف جونم کردی؟

-داشتم میرفتم پیش نازنین تصادف کردم

--یا امام هشتم؛الان کجایی!؟

-هنوز...هنوز تو ماشین...منتظرم آمبولانس بیاد...

--واجب شد بیاییم تهران امید کاری نداری؟

-خودتونو تو زحمت نندازید

--چه زحمتی امید؛فعلا خدافظ،باید به مادرت خبر بدم

 دیگه نفهمیدم چی شد که خودمو رو تخت بیمارستان دیدم....شونه چپم رو گچ گرفته بودن و سرم رو بخیه زده بودن...چشم چرخوندم چرا هیچکس پیدا نیست...بالاخره اومد...نازنینه...امید ببین با ندونم کاری خودت چه بلایی سر خودت و ماشینت آوردی...جای این که تو بیای ملاقات نازنین اون باید بیاد و ملاقاتت و حتی معلوم نیست چقدر وقته مراقبمه...همه که جمعشون جمعه...مامانم بابام خونواده ی نازنین اووه چقدر شلوغ...همینقدر که مامان و بابام میومدن بس بود دیگه چرا بقیه اومدن؟

پرسدار اومد بالا سرم علائم طبیعی رو چک کرد و به خونواده گفت یکی یکی بیان تو اتاق تا باهام ملاقات داشته باشن

سریع پرسیدم:کی مرخص میشم؟

یه نگاه عمیقی به ورقه توضیحات انداخت اخماشو تو هم کشید و گفت معلوم نیست؛دکتر باید مشخص کنه....

دعا میکردم زودتر منو مرخص کنن،هم نباید از دوره هام عقب میوفتادم،هم به فکر تعمیر این ماشینی که نیومده به فنا رفته بود میوفتادم...شاید اصلا فروختمش...

مامانم اومد تو...اول کنترلش دست خودش نبود...بعد که به خودش اومد یه حال و احوالی کردیم و رفت بیرون...نوبت بابام بود...لحنش محکم بود ولی اونقدر هم جدی نبود...رو بهم کرد و گفت:دیدی بهت گفتم هنوز جنبه ماشین داشتن رو نداری؟

**********************************

\از زبان نازنین/ 

دل تو دلم نبود میخواستم بعد باباش برم تو ولی از به طرف بابام بود که گفته بود نفر بعدی میخواد بره تو...نوبت بابام شد خواستم بزنم تو نوبت میخواستم امید رو ببینم تو این شب که صبح شد همش از ترس نخوابیدم که یهو دکتر اومد و رفت تو...اه از این شانس...دکتر اومد بیرون و برگه ترخیص رو داد تا بابای امید امضا کنه و بره حساب داری وای که چقدر خوشحال بودم...انگار دنیا رو بهم داده بودن تو پوست خودم جام نبود...یه حسی بهم گفت تا با امید لجبازی کنم اما یه حسی بهم میگفت غلط کردی دختره چش سفید این دفعه کم اتفاق افتاد که حالا دوباره میخوای لج کنی؟حرف دلم منطقی بود منتظر شدم ببینم امید برنامش چیه تا بتونم باهاش هماهنگ بشم....

امید گفته بود از تخت های خوابگاه با بازویه شکسته نمیتونه بره بالا و مجبور شدیم یه اتاق تو به مهمان پذیر ساده بگیرم تا زیاد گروه در نیاد...کم نیست یک ماه باید دستش تو گچ میموند...با خودم گفتم هر روز بهش سر میزنم و مثل یک پرستار بهش میرسم بالاخره باید اشتباهمو یجوری جبران میکردم...

ایمان هم که اوضاع احوالش بهتره شده و میخوان مرخصش کنن...

ماشین امید...وای ماشین امید هیچی از جلوش نمونده بود....خیلی خرج داشت ته مونده ماشین رو فروختیم و با بقیه پولی که برا اجاره خونه جمع کرده بودیم زدیم تو خرید سهام بورس؛امید زنگ زد به پوریا...سهام به شرکت رو خریدیم و منتظر سود پولمون شدیم چون واقعا پول میخواستیم؛میترسیدم ضرر کنیم ولی امید میگفت امید به خدا...این اتفاق به روز هشتم خوردش که رسید به مناسبت تولد امید رفتم پیشش اونشب با امید کلی گفتیم و خندیدیم...آخرشم به اصرار امید شب همونجا پیشش موندم...اصرار امید که نه دل خودمم میخواست اونجا باشم و اولین شب زندگی مشترکم رو زودتر تجربه کنم و از استرسش راحت شم...